150 φωτογραφίες και 300 λέξεις για όσα συνέβησαν στο Street Art Festival 2016!
Φωτογραφίες: Ειρήνη Δασκάλου
Θα σου πω εγώ τι ήταν. Ντελίριο εικόνων, που ωρύονταν για βρώμικα πάθη, σκηνές μεθυσμένες από τέχνη, γροθιές που σπάραζαν για ιστορίες θαμμένες σε υπόγεια και κραυγές, που αδίστακτα φρόντιζαν να υπενθυμίζουν τα χιλιόμετρα που έχουν χαραχτεί στους δρόμους. Ήταν μια φιέστα, που μύριζε αιθάλη και έζεχνε θυμίαμα ανείπωτων ιστοριών και αμετροεπών συναισθημάτων!
Θα σου πω εγώ πως ένιωθαν. Φαινομενικά ανέμελοι, να μετρούν με όλο τους το σώμα το τέμπο σε κάθε σκάσιμο των beats και συνάμα, νοσταλγοί και επίμονοι στην αναβίωση μιας κατακριτέας τέχνης, που βρίθει ακόμα πάνω στα «λερωμένα» stages για την δύναμη της.
Θα σου πω εγώ τι ένιωσα. Παντού μειδιάματα οργιασμένων ρυθμικών αποτάξεων, που σιγοψιθύριζαν κάθε ρίμα που γλιστρούσε από τα μικρόφωνα και ένιωθαν κάθε γδούπο που υπαινισσόταν το μπάσο της κονσόλας.
Θα σου πω εγώ γιατί στέκονταν όλοι παραταγμένοι. Γιατί ήταν μια ωδή αποτεφρωμένων πεποιθήσεων, που ενσαρκώθηκαν σε ντουμανιασμένες “αρτιστικές” εκκλήσεις που κείτονταν στα τσιμέντα και τους τοίχους, για να ρίξεις ένα βλέφαρο και να ιδρώσεις πλάι τους. Θα σου πω εγώ γιατί αλαφιασμένοι μύριζαν τον ρομαντισμό της: Γιατί όσο ο ρυθμός έκλεβε ανάσες, η ζοφερή αύρα του δρόμου τύλιγε εναλλακτικά τυπάκια και φειδωλά κορμιά, σε ανυπότακτες γκρούβες, άνομες ιδεολογίες και «παραβατικές» εξάψεις.
Θα σου πω εγώ γιατί καθιερώθηκε. Γιατί ανάμεσά τους η τέχνη του δρόμου σπαρταρούσε και έδιωχνε από πάνω της κάθε ποινικοποιημένο ταμπελάκι και κάθε νόρμα καθωσπρεπισμού. Θα σας διαβεβαιώσω εγώ γιατί θα συνεχίσει να υπάρχει και να σκαλώνει κάθε μάτι και κάθε απαιτητικό αυτί. Γιατί οι αστικοί μύθοι καταρρίπτονται και τα υπόγεια αναδύονται πιο αποφασισμένα από ποτέ! Θα σου μιλήσω εγώ για σφρίγος ακλόνητων τυχοδιωκτικών πενταγράμμων.
Είναι αυτά που ορκίζονται να αδράξουν κάθε ιστορία από τα σκοτάδια και να κλέψουν κάθε ημιτόνιο urban φιλαρέσκειας. Θα σε ντύσουν αυτοί με “φωτορυθμικές” ανησυχίες, που σφυρίζουν στην αρένα για παλμογραφικές δονήσεις. Και έπειτα θα σου αφηγηθούν αυτοί νουβέλες με γεμάτα ντεπόζιτα, που “σπιντάρουν” εκτροχιασμένα και οργιάζουν πάνω σε στακάτες ταγκιές, που “σολάρουν” για τη δικιά μας underground Θεσσαλονίκη!
