Χρόνια… Χρήστης!
Από το 2009. Σχεδόν έξι χρόνια. Μεγάλη εξάρτηση!
Η αλήθεια είναι ότι ήμουν, εντελώς, αντίθετος με αυτή την «νέα μόδα» που είχε ξεκινήσει.
«Κάνε ρε, θα σ’ αρέσει!»
«Όχι ρε, δεν θέλω»
«Κάνε ρε, να μπορούμε να επικοινωνούμε»
«Κι έτσι μπορούμε να επικοινωνήσουμε, δεν είναι ανάγκη να κάνω»
Ένα μεσημέρι, είπα να δοκιμάσω.
Και από τότε, είμαι έτσι. Έρμαιο, στην μάστιγα της εποχής…
Γνώρισα πολλούς, σαν κι εμένα. Άλλοι ήταν καλύτερα κι άλλοι χειρότερα.
Κάποιοι κατάφεραν να απεξαρτηθούν, αλλά ύστερα από λίγο, γύρισαν…
Δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν, είπαν, και να συνεννοηθούν.
Δεν είναι ψέμα αυτό. Βοηθάει πολύ, εξυπηρετεί, ειδικά αν είσαι workaholic…
Συννενοήσε ευκολότερα και γρηγορότερα. Μοιράζεσαι τον ίδιο τρόπο σκέψης με τους οικείους σου.
Είναι όμως και παγίδα! Όσο γλυκό κι ευχάριστο κι αν είναι, κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι η ζωή σου έφυγε και είναι, ήδη, πολύ αργά. Εγώ είμαι στο μεταίχμιο.
Τι σημαίνει αυτό;;;
Ξέρω πως η ζωή περνά, και παρ’ όλα αυτά, εξακολουθώ να είμαι εδώ… κολλημένος!
Η χειρότερη φυλακή βρίσκεται στο μυαλό μας. Και γίνεται ο εξής διάλογος, μέσα στο κεφάλι:
«Κουνήσου!»
«Ναι, πρέπει…»
«Και τι κάθεσαι τότε;»
«Θα σηκωθώ, σε λίγο.»
«Δεν υπάρχει “σε λίγο”. Αν δεν σηκωθείς τώρα, δεν θα σηκωθείς ποτέ!»
«Υπερβολές…»
Και το “σε λίγο”, γίνεται “ακόμη λίγο”, και το “ακόμη λίγο” γίνεται “ποτέ”!
Και σηκώνεις το κεφάλι, λίγο ζαλισμένος, και βλέπεις ότι έξω είναι νύχτα, κι έχεις χάσει ώρες, σε αυτό το «ζωντανό θάνατο».
Στην έξαψη της στιγμής, λες «Αύριο θα κάνω ό,τι δεν έκανα» και το πιστεύεις, με όλο σου το είναι!
Και φτου κι απ’ την αρχή!
Στην άλλη άκρη του κόσμου, κάποιοι ζουν τα πάνδεινα, με αξιοπρέπεια, και κοιτούν το θάνατο στα μάτια, σαν ίσο προς ίσο. Ίσως, γιατί δεν ήταν τόσο τυχεροί να ζήσουν τις μικρές και μεγάλες χαρές και ομορφιές, που προσφέρει η ζωή σε κάποιους, σαν εσένα κι εμένα.
Έμπολα…
Στην αυγή μιας νέας, πραγματικής, απειλής, εμείς, αντί να ζήσουμε, μαθαίνουμε γι’ αυτήν μέσα απ’ την μαστούρα μας.
Ένας με ρώτησε μια φορά «Κι εσύ, τι; Το παίζεις υπεράνω;;;»
Μακάρι να ήμουν… Αυτό θα σήμαινε ότι ζω περισσότερο!
Έχω χάσει πολλές στιγμές μου έτσι, που, μάλλον, δεν θα τις ξαναβρώ.
Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να ζήσω δίχως αυτό, αλλά πάντα ελπίζω να καταφέρω να το περιορίσω στο, απλώς, βιώσιμο στάδιο.
Μια συμβουλή: Την επόμενη φορά που θα το νιώσεις, κοίταξε τον φθινοπωρινό ήλιο! Είναι όμορφος και φεύγει νωρίς. Μην τον χάσεις, για το Facebook!
