Η Ικαρία είναι το νησί που δεν θα σε αφήσει να φύγεις!
Η πόλη κυλάει ακόμη στους ήσυχους ρυθμούς του καλοκαιριού και η ατμόσφαιρα ακόμη βράζει, αν εξαιρέσεις τις μικρές μπόρες ανακούφισης. Δεν θα έχει τρεις μέρες που έχω επιστρέψει από το νησί. Μπαίνω στο λεωφορείο, για να πάω στην δουλειά. Στριμώχνομαι να μπω. Το μυαλό και το κορμί συνεχίζουν να χορεύουν στο ρυθμό των στίχων «Δωσ’ του, δωσ’ του, δωσ’ του πέρα, δωσ’ του φουστανιού σου αέεεερα». Αναπολώ τις στιγμές στην Ικαρία. Αυτό δεν είναι απλώς ένα νησί, αυτό είναι μαγεία. Και όταν με ρωτάνε πώς πέρασα στις διακοπές, προσπαθώ να μαζέψω λέξεις για να το περιγράψω.
Ίσως είναι τα τυρκουάζ νερά, οι εξωτικές Σευχέλλες, το κατάφυτο τοπίο, η μυρωδιά των δέντρων, το μελίσσια, τα χωριά, τα πανηγύρια, το κρασί, το φαγητό, οι χοροί, οι άνθρωποι. Μάλλον όλα αυτά μαζί και άλλα τόσα. Πώς, όμως, να τα περιγράψεις όλα αυτά; Με τι λέξεις να μιλήσεις γι’ αυτόν τον αρμονικό συνδυασμό του αργού ρυθμού ζωής, με την αυθεντική οικειότητα και ζεστασιά των ντόπιων και το παρθένο τοπίο; Πώς μπορεί να νιώσει κάποιος, μόνο με τα λόγια, αυτές τις στιγμές χαλάρωσης και ευχαρίστησης, που γεμίζουν την ψυχή σου;
Νόμιζα ότι ήταν απλώς υπερβολικοί όσοι μου έλεγαν ότι είναι αδύνατο να πας στην Ικαρία και να μη θελήσεις να μείνεις παραπάνω. «Είθισται, μας είπαν, να αλλάζεις τα εισιτήρια, πάντα, την πρώτη φορά. Το νησί δεν σε αφήνει να φύγεις».
Τώρα κατάλαβα ότι είναι απλώς αλήθεια.
Γιατί σε αυτό το νησί κάνεις «ωτοστόπ» και μόλις μπαίνεις στο αυτοκίνητο κάποιου, μέχρι τότε, αγνώστου, νιώθεις σαν να πέρασαν να σε πάρουν οι φίλοι σου.
Γιατί σε αυτό το νησί, όσο και να αργήσουν τα σουβλάκια, πάλι θα θεωρείς ότι ο μαγαζάτορας είναι ο πιο καλός άνθρωπος του νησιού.
Γιατί σε αυτό το νησί, θεωρείται φυσιολογικό να πηγαίνεις στην θάλασσα στις 5 το απόγευμα και να βγαίνεις στο Χριστό, στις 2 το βράδυ.
Γιατί μόνο σε αυτό το νησί, μπορείς να δεις τόσους νέους ανθρώπους, να ενθουσιάζονται στο άκουσμα της πρώτης νότας του Ικαριώτικου και να χορεύουν αγκαλιασμένοι στο ρυθμό του, μέχρι τις 10 το πρωί.
Και γιατί κανένας δεν μπορεί να χορτάσει μονομιάς αυτή την αίσθηση της ελευθερίας, της φιλίας και της αγνότητας, που αποπνέει η Ικαρία, ειδικά όταν του προσφέρονται μέσα στο κάδρο ενός πανέμορφου νησιού.
Ραντεβού του χρόνου, λοιπόν!
