Παντού, σε αγκαλιές, εκεί που σ’ αγαπούν!

Κείμενο: Περσεφόνη Κυρατζόγλου | Φωτογραφίες: Σταύρος Πετρόπουλος

«Πού ονειρεύεσαι; Πού ξαγρυπνάς; Τί είναι «σπίτι» για σένα;» Άραγε, αυτές οι ερωτήσεις είναι κρυμμένες στις ψυχές όλων μας; Και σε μια χώρα, σαν την Ελλάδα, πόσο συχνά θα έπρεπε να μας απασχολούν;Εμένα μου τις έδειξαν άλλα μάτια. Εκείνα, των ανθρώπων που το βλέμμα τους νομίζεις πως είναι κενό, αλλά δεν είναι, γιατί αν τους κοιτάξεις κατάματα, θα δεις την αλήθεια τους. Η ομάδα «Εν Δυνάμει», που αποτελεί μία, κάθε άλλο παρά συνηθισμένη, θεατρική ομάδα, όχι μόνο λόγωτης σύστασής της,αλλά και λόγω της τολμηρής θεματολογίαςπου επιλέγει, σου ανοίγει τα μάτια, το μυαλό, αλλά και την πόρτα για «Το άλλο σπίτι» της.

Το άλλο σπίτι αντικατοπτρίζει κάθε χώρο, στον οποίο ζουν οικοινωνικά αποκλεισμένοι άνθρωποι. Κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους, ήρθαν τα άτομα που απαρτίζουν τους «Εν δυνάμει», άτομα με και χωρίς αναπηρία, κάθε ηλικίας, που θέλουν μέσα από την ομάδα αυτή, να μιλήσουν, να ακουστούν, να βοηθήσουν, να αλλάξουν, να εκφραστούν, να αφυπνίσουν και εν τέλει, να προβληματίσουν για το πιο καθημερινό και ανυποψίαστα απλό πράγμα, τον προσωπικό μας χώρο. Για άλλους μπορεί να είναι ένα ολόκληρο σπίτι, για κάποιους ένα δωμάτιο σπιτιού, για κάποιους άλλους μία γωνιά του δρόμου ή ενός ιδρύματος. Ενός ιδρύματος, όπου τα πάντα είναι λευκά, τακτοποιημένα και σε τάξη, όπως τα προϊόντα στα ράφια ενός σούπερ μάρκετ, έτοιμα για κατανάλωση, με απότοκο ένα άδειο περιτύλιγμα, που θα πεταχτεί σε κάποιο κάδο, παρέα με τα υπόλοιπα σκουπίδια ή και στο δρόμο.

Παραθέτοντας, λοιπόν, μέσα από ευρηματικά και καθημερινά, με χιούμορ και ακρότητες,σκετς, ιστορίες ανθρώπων που βιώνουν την περιθωριοποίηση μέσα και έξω από το σπίτι τους,καταλήγουν να θίξουν θέματα οικειότητας, αποξένωσης, κακοποίησης, εκμετάλλευσης,αλλά και αγάπης και απώλειας. Οι αφηγήσεις που γίνονται απ’ όλους ανεξαιρέτως, είτε απευθείας στο μικρόφωνο, είτε μέσα από ηχογραφήσεις,αποτελούν αληθινές ιστορίες ανθρώπων, που έχουν για σπίτι τους πλέον ιδρύματα και καθημερινά βιώνουν την περιθωριοποίηση, τον κοινωνικό αποκλεισμό και τη βία, με αποτέλεσμα η συγκινησιακή φόρτιση και συνάμα η σύγχυση που προκαλεί κάθε μία από τις ιστορίες αυτές, να μην μπορούν να αποφευχθούν κατά τη διάρκεια ης παράστασης. Το λευκό χρώμα που κυριαρχεί στην επιλογή των σκηνικών, ταυτίζεται με την «ιδρυματική» ατμόσφαιρα, ενώη επιλογή των σπετσάτων, που έδιναν μορφές και σχήματα στο χώρο,εξύψωσε την σκηνογραφία, με την παράλληλη προβολή βίντεο και εικόνων πάνω σ’ αυτά. Η μουσική, εμπλουτισμένη από τις φωνές της ομάδας σε τραγούδια(χορικά), που βρίθουν νοήματος και σαρκασμού, δένει άριστα με όλη την παράσταση. Με λίγα λόγια, η εξαιρετική σκηνοθεσία της Ελένης Ευθυμίου απογειώνει το αποτέλεσμα, καθώς σε μία μόνο παράσταση έχει καταφέρει ένα συνδυασμό σωματικού και αφηγηματικού θεάτρου, στα πλαίσια ενός εξαίσιου οπτικοακουστικού θεάματος, με δυνατές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς.

Μετά από όλα αυτά, λοιπόν, στο μυαλό μου τριγύριζαν οι πρώτες ερωτήσεις «Πού ονειρεύεσαι; Πού ξαγρυπνάς; Τί είναι «σπίτι» για σένα; Ποιο χρώμα είναι το σπίτι σου; Γνωρίζεις τους γείτονές σου; Κρυφακούς τους διπλανούς; Εάν έπρεπε να φύγεις από το σπίτι σου, τι θα έπαιρνες για σένα;», οι οποίες να διευκρινίσω ότι προβάλλονταν στην αρχή και μου άφησαν την εντύπωση πως έπρεπε κάπως να απαντηθούν. Αποφάσισα να παίξω αυτό το παιχνίδι στο μυαλό μου κι έτσι απάντησα σε όλες σχεδόν μονολεκτικά. Το αποτέλεσμα; Παντού – σε αγκαλιές – εκεί που σ’ αγαπούν – πολύχρωμο – θα ήθελα – ναι – το μαξιλάρι μου.

Συντελεστές:

Σύλληψη: Ελένη Δημοπούλου
Σκηνοθεσία & Μουσική: Ελένη Ευθυμίου
Έρευνα & συγγραφή κειμένου: Ελένη Ευθυμίου & Εν δυνάμει
Δραματουργική επεξεργασία: Σοφία Ευτυχιάδου
Σκηνικά: RichardAnthony
Κοστούμια: Λώρα Άννα Λούκας
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Χορογραφία & διδασκαλία κίνησης: Μέλπω Βασιλικού, ΒιττόριαΚοτσάλου
Οπτικό περιβάλλον & βίντεο: Δημήτρης Ζάχος
Σχεδιασμός ήχου & ενορχήστρωση: Οδυσσέας Γκάλλιος
Οργάνωση παραγωγής: Κώστας Ιορδάνου

Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Αντωνίου
Βοηθός σκηνογράφου: Ζωή Τζήκα
Βοηθός ενδυματολόγου: Σοφία Πατσινακίδου
Κατασκευή κοστουμιών: Παρασκευή Ορφανίδου
ProjectionMapping: Σπύρος Κουδουνάς
Animation: Τατιάνα Εικοσιδυού
Διεύθυνση φωτογραφίας βίντεο: Μιχάλης Γιαγκουνίδης, Ιορδάνης Θεοδοσιάδης, Θεόφιλος Καλαϊτζίδης
Βοηθός σχεδιασμού ήχου: Γιώργος Χωλόπουλος
Καλλιτεχνική συνεργάτης: Αγγελική Μούσιου
Μουσικοί στην ηχογράφηση: Τραϊανός Αλμπανούδης (κοντραμπάσο), Δημήτρης Πολυζωίδης (τσέλο), Περικλής Βραχνός (βιολί), Σέργιος Δημόπουλος (ακορντεόν), Μαρία Μυλαράκη (πιάνο), Μηνάς Τσαβδάρης-Βαλλιάνος (κλαρινέτο), Στέλιος Τσαϊρίδης (τρομπέτα), Βασίλης Βουδούρης (κιθάρα).
Οι συνθέσεις «Μόνη μου θέλω», «Απώλεια» και «Θέλω να μπορώ να θέλω-Dance», που ακούγονται στην παράσταση, είναι του Οδυσσέα Γκάλλιου.

Καλλιτεχνική διεύθυνση ομάδας «Εν δυνάμει»: Ελένη Δημοπούλου

Ερμηνεύουν: Κλειώ Αντωνοπούλου, Βάσω Ασίκογλου, Μαρία Δαχλύθρα, Ελευθερία Δρακουλίδου, Μαργαρίτα Καϊναδά, Άννα Καλίντσεβα, Αναστασία Καρυοφύλλη, ΕυαγγελίναΚαρυοφύλλη, Μαρία Κολτσίδα, Βαγγέλης Κοσμίδης, Ηλίας Κουγιουμτζής, Γιώτα Κουϊτζόγλου, Νίκος Κυπαρίσσης, Άγγελος Κωνσταντίνου, Λωξάνδρα Λούκας, Δημήτρης Λύρας, Δημήτρης Μέξης, Θάνος Νανάσης, Μιχάλης Ντολόπουλος, Ντίνος Παπαγεωργίου, Βασίλης Πέτρου, Ζωή Τζήκα, Αλέξανδρος Χάτσιος.

Παραγωγή: Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών