Album Review: Manes – Be all end all
Manes – Be all end all (2014)
Debemur morti productions
Οι Νορβηγοί Manes είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση. Θα μπορούσα να σταματήσω εδώ την παρουσίαση και να βγάλει ο καθένας τα δικά του συμπεράσματα, όσον αφορά το τι συμβαίνει ακριβώς στο συγκεκριμένο δίσκο, αλλά και στη δισκογραφία τους γενικά. Θα ήταν, άλλωστε, πιο δίκαιο και πιο αντικειμενικό.
Ας συνεχίσω, ωστόσο… Το 2003, υπήρξε σημαδιακή χρονιά για τη μπάντα, όταν με την κυκλοφορία του γεμάτου αρνητισμό “Vilosophe”, κατάφεραν να θέσουν νέα “στάνταρτ” για τον ακραίο ήχο και τη νορβηγική σκηνή γενικά. Συνέχεια είχε το “How the world came to an end” του 2007, με σαφώς πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα, ελάχιστους στίχους και αρκετά πρωτοφανείς, για τα δεδομένα της σκηνής, συνεργασίες. Το καλοκαίρι του 2013, κυκλοφόρησαν διαδικτυακά το κομμάτι “Blanket of ashes”, το οποίο αργότερα περιείχε και η συλλογή “Teeth, toes and other trinkets”, και μαζί με το EP “Untrue”, στις αρχές τις χρονιάς του 14, μας έδωσαν μια πολύ μικρή γεύση για την επερχόμενη τους κυκλοφορία.
Και φτάνουμε επιτέλους στο φθινόπωρο του 2014, όπου το πολυαναμενόμενο “Be all end all” βλέπει το φως της δημοσιότητας. Σαφώς πιο ώριμοι από ποτέ οι Manes, καταφέρνουν εδώ να αποδώσουν πλήρως, όλη αυτή την αρνητική κι απειλητική ατμόσφαιρα, στο έπακρο. Χωρίς “φλυαρίες” ή επιπόλαια κολπάκια, που ίσως να’ χουμε συνηθίσει στον ακραίο ήχο, αλλά με μελωδίες, ρυθμούς, samples και φωνητικά, που στοιχειώνουν κυριολεκτικά τον ακροατή. Όλη αυτή η υποτονική ατμόσφαιρα κάνει αισθητή την παρουσία της, με το που πατήσει κανείς το play και το “A deathpact most imminent” παίξει στα ηχεία. Θα πρότεινα ο δίσκος να ακουστεί με ακουστικά, σε αρκετά δυνατή ένταση, ώστε να μην ξεφύγει ούτε μια λεπτομέρεια στη μουσική τους. Η μελαγχολία είναι διάσπαρτη σε όλο το δίσκο, ενώ φαίνεται να υπάρχει μια λογική συνέχεια στα τραγούδια, μια κλιμάκωση θα έλεγε κανείς, διαβάζοντας και μόνο τους τίτλους, στην σειρά των κομματιών. Μια κλιμάκωση που φτάνει στο ζενίθ της, με το “Name the serpent” (προσωπικό αγαπημένο), και την απελπισμένη χροιά του Asgeir Hatlen να φωνάζει “I want to walk with you tonight…”, να προκαλεί ανατριχίλες. Εν ολίγοις, κλειστοφοβικά «ηχοτόπια», που θυμίζουν την περίοδο 1999-2003 των Ulver, και avant-garde κιθάρες, στο ύφος των Γάλλων Smohalla. Κι όμως, οι Manes καταφέρνουν, για άλλη μια φορά, να εξελιχθούν, να εδραιωθούν και να παρουσιάσουν ένα εντελώς προσωπικό ύφος, σε έναν ακόμα δίσκο «διαμάντι».
Προτείνεται για ακρόαση:
https://soundcloud.com/debemurmorti/manes-name-the-lerpent
Tracklisting:
01. A Deathpact Most Imminent
02. Ars Moriendi (The Lower Crown)
03. A Safe Place In The Unsafe
04. Blanket Of Ashes
05. Broken Fire
06. Free As In Free To Leave
07. Name The Serpent
08. The Nature And Function Of Sacrifice
09. Turn The Streams
